Hoe pijn te meten

Pijn is een sensatie die een persoonlijke en subjectieve ervaring vormt, en veel factoren hebben er invloed op, inclusief culturele, situationele en psychologische factoren. Het is belangrijk om pijn te kunnen meten om te begrijpen hoe ernstig een blessure is en hoe de behandeling vordert. Traditionele methoden voor het meten van pijn omvatten numerieke beoordelingen, vragenlijsten voor zelfbeoordeling en visuele schalen. Deze zijn strikt subjectief en hun waarde is op een bepaalde manier beperkt. Er is nu echter meer recente technologie waarmee artsen objectief pijn uit de hersenscans van patiënten kunnen meten.

Inhoud

Stappen

Deel 1meet pijn via vragenlijsten
Deel 2meet pijn met schalen
Deel 3meet pijn met behulp van de nieuwste technologie

Tips

stappen

Deel 1
Meet pijn via vragenlijsten

Gebruik de McGill Pain Questionnaire (MPQ). Deze vragenlijst staat ook bekend als de McGill-pijnindex en is een pijnbeoordelingsschaal die in 1971 op de McGill University in Canada is gemaakt. Dit is een schriftelijke vragenlijst waarmee artsen een goed beeld kunnen krijgen van de kwaliteit en intensiteit van de pijn die uw patiënten ervaren of voelen. Deze kiezen in essentie beschrijvende woorden uit verschillende categorieën die hun pijn op de beste manier beschrijven.

De MPQ is een adequaat gevalideerde meting voor pijn en de relatieve nauwkeurigheid ervan wordt ondersteund door uitgebreid klinisch onderzoek.
Pijn kan worden beschreven in zintuiglijke termen (bijvoorbeeld acuut of stekend) en patiënten kunnen affectieve termen gebruiken (bijv. Misselijkmakend of angstig). In totaal kunnen artsen of therapeuten 15 geselecteerde descriptoren bekijken.
Elk van de gekozen descriptoren heeft een beoordelingsschaal van 4 punten die varieert van "niets" en "ernstig". Op deze manier kunnen zorgverleners de soort pijn en de intensiteit ervan beter begrijpen.

Vul de korte pijnvragenlijst (BPI) in. Dit is een vragenlijst ontwikkeld door de Pain Research Group van het Collaborating Center for the Evaluation of Symptoms in Cancer Care van de Wereldgezondheidsorganisatie en gebruikt om pijn te meten. Deze vragenlijst heeft twee indelingen: de korte, die wordt gebruikt in klinische onderzoeken, en de lange, die aanvullende beschrijvende elementen bevat die nuttig kunnen zijn voor een arts in een klinische omgeving. Het belangrijkste doel van het BPI is om te beoordelen hoe ernstig de pijn van een patiënt is en welke impact het heeft op zijn dagelijkse functies.

Deze vragenlijst is meer geschikt voor diegenen wiens pijn wordt veroorzaakt door chronische ziekten, zoals kanker, artrose of pijn in de onderrug.

Op dezelfde manier kan deze vragenlijst worden gebruikt om acute pijn te evalueren, zoals postoperatieve pijn of pijn veroorzaakt door ongevallen of sportblessures.

Een van de belangrijkste evaluatiegebieden van deze vragenlijst zijn de locatie en de ernst van de pijn, de impact ervan op de dagelijkse activiteiten en het effect van de medicijnen op het pijnniveau.

Gebruik de Oswestry invaliditeitsindex (ODI) voor lage rugpijn. Dit is een genummerde index verkregen uit de Oswestry-vragenlijst voor pijn in de onderrug, die in 1980 werd ontwikkeld en door gezondheidswerkers en onderzoekers werd gebruikt om de handicap te kwantificeren die wordt veroorzaakt door pijn in de onderrug. lumbale gebied. Deze vragenlijst bevat 10 onderwerpen met betrekking tot pijnintensiteit, seksuele functie, sociaal leven, slaapkwaliteit en het vermogen om voorwerpen op te tillen, te zitten, te lopen, te staan, te bewegen en voor zichzelf te zorgen.

De ODI is samengesteld uit een schaal van 100 punten die wordt verkregen uit de vragenlijst. Evenzo wordt het beschouwd als het referentiecriterium in termen van de meting van invaliditeit en de schatting van de kwaliteit van leven van patiënten die lumbale spinale pijn hebben.

De scores voor de ernst van de pijn die worden verkregen uit de antwoorden (van 0 tot 5) worden toegevoegd en vervolgens met 2 vermenigvuldigd om de index te verkrijgen. Dit is tussen 0 en 100. Een index van 0 geeft de afwezigheid van een handicap aan en een index van 100 geeft de maximaal mogelijke handicap aan.

De resultaten tussen 0 en 20 in het ODI geven aan dat het invaliditeitsniveau minimaal is. Aan de andere kant geven de resultaten tussen 81 en 100 aan dat de beperking extreem is (dat wil zeggen dat de patiënt in bed ligt) of dat het een overdrijving is.

Deze vragenlijst is nauwkeuriger in het geval van degenen die lijden aan acute (plotselinge) pijn in de onderrug dan bij degenen van wie de rugpijn chronisch (langdurig) is.

Overweeg het gebruik van de enquête over de resultaten van pijnbehandelingen (TOPS, voor het acroniem in het Engels). Dit is de langste en meest uitgebreide enquête voor patiënten met chronische pijn en is ontworpen om de kwaliteit van leven en functioneren te meten in relatie tot verschillende oorzaken van pijn. In feite bevat deze enquête elementen uit de BIS- en ODI-vragenlijsten en vragen over copingstijlen, overtuigingen tegen angst, mogelijk drugsmisbruik, niveaus van behandelingstevredenheid en variabelen demografische.

De volledige enquête bevat 120 items en dit is waarschijnlijk de meest uitgebreide vragenlijst om pijn te meten.

Deze enquête biedt ook kwantitatieve informatie over pijnsymptomen, functionele beperkingen, perceptie van handicap, objectieve beperking, tevredenheid met de behandeling, angstvermijding, passieve coping, ijverige reacties, beperkingen op het werk en de controle over het leven.

Het is waarschijnlijk dat de TOPS-enquête niet geschikt is voor mensen die aan hevige pijn lijden vanwege de tijd die nodig is om deze te voltooien.

Deel 2
Meet pijn met schalen

Meet de pijn met behulp van de visuele analoge schaal (EVA). Deze schaal, in tegenstelling tot de multidimensionale schalen voor het meten van pijn vastgesteld door de vragenlijsten, wordt beschouwd als een manier om pijn op een eendimensionale manier te meten, omdat het alleen de intensiteit van de pijn aangeeft (met andere woorden, hoeveel het pijn doet). Wanneer een hulpmiddel wordt gebruikt dat met deze schaal werkt, geven patiënten een punt op een ononderbroken lijn tussen twee uitersten aan om het niveau van pijn te specificeren dat zij voelen. Over het algemeen lijken hulpmiddelen die de EVA gebruiken op een regel met een schuifregelaar zonder cijfers aan de kant die de patiënt gebruikt. Deze schaal kan worden gebruikt om de pijn te meten die door elk type gezondheidsprobleem wordt veroorzaakt.

De meeste instrumenten die de EVA gebruiken hebben een genummerde schaal in de rug (waar de patiënt het niet kan zien), die meestal van 1 tot 10 gaat. Op deze manier kan de arts of therapeut er kennis van nemen in jouw foto
De EVA is de snelste en misschien wel de meest gevoelige manier om het pijnniveau te meten met een enkel instrument. Het kan echter geen informatie geven over het type, de locatie of de duur van de pijn.
In veel vragenlijsten wordt een EVA-tekening gebruikt om de perceptie van de pijnintensiteit van een patiënt te bepalen.

Gebruik de numerieke schaal (NRS, voor het acroniem in het Engels). Tijd is meestal goud in drukke gezondheidsklinieken. Daarom is de numerieke schaal een ander snel en eenvoudig hulpmiddel dat wordt gebruikt om pijn te meten. Deze schaal is vergelijkbaar met de EVA, behalve dat deze is genummerd, meestal van 1 tot 10 of soms van 1 tot 100 (de laatste zijn een beetje specifieker). De 0 geeft de afwezigheid van pijn aan, terwijl het hoogste cijfer op de schaal de slechtste pijn aangeeft die je je kunt voorstellen.

Deze schaal kan worden vergeleken met een hulpmiddel met een liniaal die een schuifregelaar heeft of die ook op een vel papier kan worden afgedrukt. Vervolgens kiest de patiënt het nummer dat het beste overeenkomt met het niveau van pijn dat hij voelt.

Zoals bij alle visuele of genummerde schalen, is de meting van de numerieke schaal subjectief en gebaseerd op de perceptie van de patiënt.

Deze schaal is nuttig voor die gezondheidswerkers wiens doel het is om de reactie van de patiënt op de behandeling te bepalen. Hiervoor wordt het pijnniveau met specifieke intervallen gemeten (bijvoorbeeld elke week). Evenzo gebruiken ziekenhuizen de numerieke schaal om acute pijn te meten en om te bepalen hoe de patiënt reageert op een specifieke interventie (bijvoorbeeld de toediening van een analgeticum).

De numerieke schaal heeft het voordeel, in tegenstelling tot de EVA, dat deze verbaal kan worden toegediend. Dit betekent dat het niet nodig is dat de patiënt iets verplaatst of leest of schrijft.

Evalueer de voortgang van pijn met de globale indruk van verandering van de patiënt (PGIC, voor het acroniem in het Engels). Deze schaal helpt om verbetering in de tijd (in termen van pijn) of verbetering na een of andere therapie te beschrijven. Via deze schaal moet de patiënt zijn huidige status schatten op basis van 7 opties: veel beter, veel beter, minimaal beter, onveranderd, minimaal slechter, veel slechter of veel slechter. Deze schaal helpt professionals de reactie van hun patiënten op een behandeling te begrijpen.

Hoewel deze schaal kan worden gebruikt met verschillende problemen en behandelingen, heeft deze geen meer beschrijvende taal om naar pijn te verwijzen.

Deze schaal geeft informatie over veranderingen in het pijnniveau in de loop van de tijd, maar kan de intensiteit of kwaliteit van pijn niet meten, dus wordt het vaak gebruikt in combinatie met andere schalen of vragenlijsten.

Gebruik de gezichtsschaal Wong-Baker om de pijn te beoordelen. Dit is vooral handig voor die kinderen of volwassenen die hun pijn niet gemakkelijk kunnen beoordelen via de andere schalen. Op de schaal van Wong-Baker zijn zes gezichten in gebruik waarmee patiënten elkaar kunnen helpen bepalen hoeveel pijn zij voelen. Schaalopties voor patiënten variëren van "geen pijn" en "de ergste pijn".

Het eerste gezicht op de schaal is een lachend gezicht, dat een patiënt kan kiezen om aan te geven dat hij geen pijn voelt. Aan de andere kant heeft het laatste gezicht op de schaal een frons en huilt, dus een patiënt kan het kiezen als hij hevige pijn voelt.

Deel 3
Meet pijn met behulp van de nieuwste technologie

Test je pijngrens of je tolerantie ervoor via een pijnmeter. Pijnmeting meet pijngevoeligheid of pijnintensiteit met behulp van instrumenten die warmte, druk of een elektrische prikkel kunnen toepassen op elk deel van het lichaam. Dit concept werd in 1940 ontwikkeld om de effectiviteit van pijnstillers te testen. In de loop van de decennia zijn de instrumenten waarmee pijn wordt veroorzaakt echter aanzienlijk vooruitgegaan.

Tegenwoordig wordt de tolerantie voor pijn gemeten door lasers en verschillende elektrische apparaten. Ze kunnen echter niet de reeds bestaande pijn als gevolg van ziekte of letsel meten.
De pijnmeter is gekalibreerd om de hoeveelheid stimuli te bepalen die de patiënt kan weerstaan (warmte, druk of elektrische impulsen) om zich als pijnlijk te kwalificeren. Bijvoorbeeld, in de meeste gevallen kwalificeren mensen zich als pijnlijk wanneer hun huid wordt verwarmd tot 45 ° C (113 ° F).
Over het algemeen is de pijngrens van vrouwen hoger dan die van mannen. Mannen hebben echter een groter vermogen om een hoge mate van pijn te weerstaan.

Voer een functionele magnetische resonantie van de hersenen uit om pijn op een objectieve manier te meten. Door vooruitgang en nieuwere technologieën kunnen artsen en onderzoekers het niveau van pijn beoordelen aan de hand van functionele hersenresonanties. Deze zouden op de lange termijn de behoefte aan zelfbeoordeling (door middel van vragenlijsten en visuele schalen) bij het meten van de aan- of afwezigheid van pijn kunnen elimineren. Deze nieuwe tool (dat wil zeggen een functionele magnetische resonantie die in real time wordt uitgevoerd) registreert patronen van hersenactiviteit waarmee een objectieve evaluatie kan worden verkregen over de vraag of iemand pijn voelt of niet.

Volgens de onderzoekers stelt het gebruik van functionele hersenkroningen en geavanceerde computeralgoritmen 81% van de tijd in staat om pijn bij patiënten te detecteren.

Het gevoel van pijn veroorzaakt bepaalde herkenbare patronen in de hersenen, dus dit nieuwe hulpmiddel kan de pijn van een persoon bevestigen en ook iemand blootstellen die het misschien doet alsof.

Deze technologie heeft de mogelijkheid om pijn in een persoon te detecteren, maar kan nog niet de omvang van deze (dwz de intensiteit ervan) bepalen.

Bepaal de pijn door gezichtsanalyse. Er zijn veel voorkomende gezichtsuitdrukkingen die we allemaal kennen als indicatoren dat iemand pijn voelt (bijvoorbeeld grimassen, mohines en fronsen). Het probleem is dat het gemakkelijk is om een gezichtsuitdrukking te vervalsen of dat deze om culturele redenen soms verkeerd worden geïnterpreteerd. Er is echter geavanceerde gezichtsherkenningssoftware waarmee artsen en onderzoekers kunnen bepalen of een persoon echt pijn voelt en ook, in mindere mate, op welk niveau zij het voelen.

Over het algemeen worden patiënten gefilmd tijdens het uitvoeren van een lichamelijk onderzoek of het uitvoeren van een activiteit die is bedoeld om pijn te veroorzaken (bijvoorbeeld ombuigen in het geval van een persoon die pijn claimt in het gebied). lumbale).

Via gezichtsherkenningssoftware worden verschillende punten op het gezicht geanalyseerd om te zien of er gemeenschappelijke uitingen van pijn worden gevonden en vervolgens betrekking hebben op een activiteit of onderzoek (bijvoorbeeld een zorgverlener die druk uitoefent op een deel van het lichaam waar zogenaamd pijn voelen).

Gezichtsherkenningssoftware is duur en is niet zo ontworpen dat mensen hun eigen pijn kunnen beschrijven of meten. In plaats daarvan is het zo ontworpen dat artsen of gezondheidswerkers de aanwezigheid van pijn kunnen bewijzen of weerleggen.

tips

Uw arts zou u moeten controleren in het geval u acute (plotselinge) pijn ervaart die niet vermindert, omdat dit een symptoom kan zijn van een ernstig probleem, zoals blindedarmontsteking of een hartaanval.
Pijn is een van de symptomen van verschillende ziekten, problemen of verwondingen, maar de intensiteit ervan is niet altijd gerelateerd aan de ernst van het probleem in kwestie.
Het draaien van een enkel kan bijvoorbeeld zeer pijnlijk zijn, maar brengt het leven meestal niet in gevaar (hoewel het ernstig kan zijn). Aan de andere kant kan huidkanker slechts milde pijn veroorzaken, maar het kan dodelijk zijn.
Voor een gezondheidswerker is het belangrijk om pijnmeting te begrijpen, zodat u een geschikt behandelplan kunt opstellen en de voortgang kunt beoordelen.
Het is ook belangrijk dat u uw eigen pijn kunt meten om uw tolerantieniveau te begrijpen. Dit kan op zijn beurt nuttig zijn om te bepalen hoe ernstig een blessure is.

Delen op sociale netwerken:

Verwant