Hoe muziek te spelen

De eerste muziekinstrumenten die bekend waren, waren de fluiten van botten die 35.000 jaar geleden werden gevonden, hoewel het mogelijk is dat de mens al lang eerder gezongen heeft. In de loop van de tijd is er een kennis ontwikkeld over hoe muzikale geluiden worden gemaakt en georganiseerd. Je hoeft niet alles te weten over schalen, ritmes, melodieën en muzikale harmonieën om muziek te spelen, maar kennis van enkele van de concepten zal je helpen de muziek te waarderen en beter te spelen.

Inhoud

Stappen
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Tips

stappen

Deel 1

Geluiden, tonen en schalen

Leer het verschil tussen `hoogte` en `opmerking`". Deze termen beschrijven de kwaliteiten van muzikale geluiden. Hoewel de termen gerelateerd zijn, worden ze op een enigszins andere manier gebruikt.

"Hoogte" verwijst naar de waarneming van een bepaald geluid als ernstig of acuut geassocieerd met de frequentie ervan. Hoe hoger de frequentie, hoe hoger de hoogte. Het verschil tussen de frequenties van twee verschillende hoogtes wordt "interval" genoemd.
"Opmerking" verwijst naar een geïdentificeerd bereik van hoogtes. De standaardfrequentie voor de muzieknoot de vijf witte toetsen rechts van de De centrale op de piano is 440 Hertz, maar sommige orkesten gebruiken een andere standaard, zoals 443 Hertz, om een levendiger geluid te produceren.
De meeste mensen kunnen bepalen of een noot goed klinkt als ze naast een andere wordt gespeeld of als onderdeel van een reeks noten op een muziekstuk dat ze herkennen. Dit wordt "relatief oor" genoemd. Een paar mensen hebben een "absoluut gehoor", wat het vermogen is om een notitie te identificeren zonder een referentienummer te horen.

Leer het verschil tussen "timbre" en "tono". Deze termen van geluid worden over het algemeen gebruikt in relatie tot muziekinstrumenten.

"Timbre" verwijst naar de combinatie van de hoofdtoon (fundamentele) en de secundaire tonen (tonen) die klinken wanneer een noot op een muziekinstrument wordt gespeeld. Wanneer u op de string drukt mijn serieuze op een akoestische gitaar, je hoort eigenlijk niet alleen de toon mijn serieus, maar de extra tonen van frequenties die veelvouden zijn van de frequentie van mijn ernst De combinatie van deze geluiden, die ook gezamenlijk "harmonischen" worden genoemd, maakt een instrument anders dan een ander type instrument.

"Toon" is een iets meer vage term. Het verwijst naar het effect dat de combinatie van fundamentele en secundaire harmonischen heeft op het oor van de luisteraar. Het toevoegen van meer hoge tonen aan de toonhoogte van een toon produceert een levendiger en intensere toon, terwijl het verlagen ervan een zachtere toon produceert.

"Toon" verwijst ook naar een interval tussen twee hoogten. De helft van dit interval wordt "halftone" of halftoon genoemd.

Wijs namen toe aan de notities. Muzieknoten kunnen op verschillende manieren worden benoemd. In de westerse wereld zijn twee methoden het meest gebruikt.

Letternamen: de tonen van bepaalde frequenties krijgen letternamen toegewezen. In de Engels en Nederlandstalige landen gaan de letters van A naar G. In Duitstalige landen wordt "B" gebruikt voor de notitie B plat (de zwarte toets tussen de toetsen de en indien op de piano) en de "H" wordt gebruikt om de noot weer te geven ja natuurlijk (de witte toets van ja op de piano).

Solfeo (ook wel "solfège" of "solfège" genoemd): dit systeem, gekend door de fanatici van "The rebel novice", kent namen van een lettergreep toe aan de tonen volgens hun opeenvolgende posities binnen een schaal. Het originele systeem, ontwikkeld door de 12de-eeuwse monnik Guido d`Arezzo, gebruikte "ut, re, mi, fa, sol, la, si", ontleend aan de eerste woorden van de tekst van een lied tot Johannes de Doper. In de loop van de tijd werd "ut" vervangen door "do", terwijl sommige "sun" tot "so" verkortten en "you" in plaats van "yes" zongen. (Sommige delen van de wereld gebruiken de namen van solfeggio zoals de westerse wereld de namen van letters gebruikt).

Organiseer een reeks noten op een schaal. Een schaal is een reeks opeenvolgende intervallen tussen hoogten zodat het hoogste twee keer de frequentie van het laagste is. Dit bereik wordt octaaf genoemd. Dit zijn enkele van de gebruikelijke schalen:

Een volledige chromatische schaal gebruikt 12 halve tonen. Speel een octaaf op de piano vanaf de van centraal naar Vijf witte toetsen aan de rechterkant, die alle witte en zwarte toetsen laten horen, produceren een chromatische schaal. Andere schalen zijn meer beperkte vormen van deze schaal.

Een grotere schaal gebruikt zeven intervallen: de eerste en de tweede zijn tonen, de derde is een halve toon, de vierde, de vijfde en de zesde zijn tonen, en de zevende is een halve toon. Speel een octaaf op de piano vanaf de van centraal naar Vijf witte toetsen aan de rechterkant, die alleen de witte toetsen laten horen, is een voorbeeld van een grotere schaal.

Een kleinere schaal gebruikt ook zeven intervallen. De meest voorkomende vorm is de natuurlijke mineure weegschaal. Het eerste interval is een toon, maar de tweede is een halve toon, de derde en vierde zijn tonen, de vijfde is een halve toon en de zesde en zevende zijn tonen. Speel een octaaf op de piano vanaf de noot de vijf witte toetsen aan de linkerkant van de Centraal in de notitie de vijf witte toetsen rechts van de Centraal, dat alleen de witte toetsen laat horen, is een voorbeeld van een natuurlijke mineurweger.

Een pentatonische schaal gebruikt vijf intervallen. Het eerste interval is een toon, het volgende is drie halve tonen, het derde en vierde zijn elk een toon, en het vijfde is drie halve tonen. (In de sleutel van doen, dit betekent dat de gebruikte notities zijn te doen, re, fa, zon, de en doe het opnieuw). U kunt ook een pentatonische toonladder spelen door alleen de zwarte toetsen tussen de toetsen te spelen centraal en scherp op de piano. De pentatonische schalen worden gebruikt in Afrikaanse muziek, oosterse Aziatische muziek en Indiaanse muziek, maar ook in volksmuziek.

De laagste noot op de schaal wordt de "sleutel" genoemd. Over het algemeen worden de songs zo geschreven dat de laatste noot de keynote is - een nummer geschreven in de toonsoort het eindigt bijna altijd in de notitie doen. De naam van een toets bevat meestal ook of de song op een grotere of kleinere schaal wordt gespeeld. Wanneer de schaal niet wordt genoemd, is het duidelijk dat dit de belangrijkste schaal is.

Gebruik sustained en flats om de frequentie van noten te verhogen of verlagen. De scherpe en platte tonen verhogen en verlagen de frequentie van de noten met een halve toon. Ze zijn nodig als je op andere toetsen dan die speelt groter of de kleinste om ervoor te zorgen dat de patronen van de intervallen voor de majeur- en mineurtoonladders correct blijven.De scherpe en platte vlakken worden aangegeven in de muzieklijnen geschreven met symbolen die we wijzigingen noemen.

Het scherpe symbool, dat lijkt op het cijfer (#), dat vóór een noot is geplaatst, verhoogt de frequentie met een halve toon. In de toetsen van grotere zon en Mijn minor, het briefje Fa stijgt met een halve minuut te worden F scherp.

Het platte symbool, dat eruit ziet als een kleine "b", geplaatst voordat een noot de frequentie met een halve toon verlaagt. In de toetsen van F groot en D klein, het briefje als het wordt verlaagd met een halve toon te worden ja plat

Gemakshalve worden opmerkingen die altijd scherp of plat moeten worden weergegeven in een bepaalde sleutel aan het begin van elke personeelslijn in de sleutelsignatuur vermeld. Daarom moeten wijzigingen alleen worden gebruikt voor noten buiten de majeur of mineure toonsoort waarin de song is geschreven. Wanneer de wijzigingen op deze manier worden gebruikt, zijn ze alleen van toepassing op de tijdstippen waarop de notitie wordt weergegeven vóór de verticale lijn die de meetwaarden scheidt.

Een natuurlijk symbool, dat eruitziet als een verticaal parallellogram met een verticale lijn die zich op en neer beweegt vanaf twee van zijn hoekpunten, wordt gebruikt vóór een noot die anders scherp of plat zou worden om aan te geven dat deze niet zou mogen zijn op die plaats van het lied. Natuurlijke symbolen verschijnen in de sleutelsignatuur, maar een natuurlijk symbool kan het effect van een scherp of plat in een kompas opheffen.

Deel 2

Pulsen en ritmes

Leer het verschil tussen "puls", "ritme" en "tempo"". Deze voorwaarden zijn ook nauw met elkaar verbonden.

"Puls" verwijst naar een individuele pulsatie van muziek. Een puls kan een luide toon zijn of een pauzeperiode die stilte wordt genoemd. Een puls kan ook in meerdere noten worden verdeeld of u kunt meerdere pulsen aan een noot of stilte toewijzen.
"Ritme" verwijst naar een reeks pulsen. Het ritme wordt bepaald door de manier waarop de noten en rusten in een nummer zijn georganiseerd.
"Tempo" verwijst naar hoe snel of langzaam een nummer wordt afgespeeld. Hoe sneller het tempo, hoe meer pulsen per minuut worden afgespeeld. De wals "The Blue Danube" heeft een langzaam tempo, terwijl de Amerikaanse patriottische mars "Stars and Stripes Forever" een snel tempo heeft.

Groepeer pulsen in maten. De maatregelen zijn pulsengroepen. Elk kompas heeft hetzelfde aantal pulsen. Het aantal pulsen dat elk kompas heeft, wordt aangegeven in de muziek geschreven door een kompasindicator die eruitziet als een breuk zonder een lijn die de teller van de noemer scheidt.

Het bovenste cijfer geeft het aantal pulsen per maat aan. Dit aantal is meestal 2, 3 of 4, maar het kan 6 of meer zijn.

Het lagere cijfer geeft aan welke noot een volledige puls ontvangt. Als het laagste getal een 4 is, ontvangt een zwarte een volledige puls (een ovaal gevuld met een eraan bevestigde lijn). Als het laagste getal een 2 is, krijgt een witte puls (het lijkt een open ovaal waaraan een lijn is bevestigd) de volledige puls. Als het laagste getal een 8 is, krijgt een achtste noot (het lijkt op een kwartnoot waaraan een vlag is bevestigd) een volle pols.

Let op de geaccentueerde pols. De ritmen worden bepaald door welke pulsen in het kompas worden geaccentueerd en welke niet.

In de meeste muziekstukken wordt de eerste puls geaccentueerd. De resterende pulsen, of anacrusas, worden niet geaccentueerd, hoewel in een kompas van vier pulsen, de derde kan worden geaccentueerd, maar in kleinere maat dan de eerste. Geaccentueerde pulsen worden soms sterke tijden genoemd, terwijl onbeklemtoonde impulsen soms zwakke tijden worden genoemd.

Sommige muziekstukken accentueren andere pulsen dan de eerste. Dit type accentuering staat bekend als syncopatie en de geaccentueerde pulsen van deze vorm staan bekend als tegenslagen.

Deel 3

Melodieën, harmonieën en akkoorden

Definieer het nummer met zijn melodie. "Melodie" is een opeenvolging van noten die de luisteraar identificeert als een coherent nummer, gebaseerd op de frequenties van de noten en het ritme waarin ze worden gespeeld.

De melodieën zijn samengesteld uit frases, dat zijn groepen van maatregelen. Deze frases kunnen tijdens de hele melodie herhaald worden, zoals in het Amerikaanse hymne "Deck the halls", waarbij de eerste en de tweede regel dezelfde reeks maten gebruiken.
Een algemene melodische structuur voor een nummer is om een melodie te hebben voor een couplet en een gerelateerde melodie voor het refrein of koor.

Begeleid de melodie met harmonie. "Harmony" is om noten te spelen die verschillen van die van de melodie om het geluid te verbeteren of te contrasteren. Zoals hierboven vermeld, genereren veel snaarinstrumenten in feite meerdere tonen als ze worden gespeeld - de nuances die samen met de fundamentele tonen klinken, zijn een vorm van harmonie. Harmonie kan worden bereikt door het gebruik van muzikale frases of akkoorden.

De harmonieën die het geluid van de melodie versterken, worden "medeklinkers" genoemd. De nuances die samen met de grondtoon klinken wanneer je de snaar van een gitaar bespeelt, zijn een soort medeklinkerharmonie.

Harmonieën die contrasteren met de melodie genaamd "dissonant". Dissonante harmonieën kan worden gecreëerd door het spelen van verschillende contrasterende melodieën op hetzelfde moment als de kinderliedje zingen "Rij van de Rij van de rij Uw Boot" in een ritmische canon, waarbij elke groep begint te zingen op verschillende tijdstippen.

Veel liederen gebruiken dissonantie als een manier om geagiteerde gevoelens te uiten en werken geleidelijk aan medeklinkerharmonieën. In het bovenstaande voorbeeld van ritmische canon in "Row Row Row Your Boat", zoals elke groep eindigt zingen zijn vers voor de laatste keer, het lied wordt meer rust tot de laatste groep zingt "Het leven is maar een droom".

Stapel noten om akkoorden te vormen. Een akkoord wordt gevormd wanneer er drie of meer noten worden gespeeld, meestal op hetzelfde moment, maar niet altijd.

De meest gebruikelijke akkoorden zijn de triaden (drie tonen), waarbij elke volgende noot twee noten boven de vorige is. In een akkoord groter, de tonen zijn doen (de fundamentele opmerking), mijn (de derde grootste) en zon (de vijfde alleen). In een akkoord C klein, het briefje mijn wordt vervangen door E flat (de derde minor).

Een ander vaak gebruikt akkoord is het septiemakkoord, waarin een vierde noot wordt toegevoegd aan de triade, de zevende noot van de fundamentele. Een zevende akkoord C majeur voegt de notitie toe ja tegen de triade van do-mi-zon om de reeks te creëren do-mi-zon-Ja. De septiemakkoorden zijn dissonanter dan de triaden.

Het is mogelijk om een ander akkoord te gebruiken voor elke individuele noot in een nummer - zo wordt de harmonie van de barbershop gecreëerd. Meestal zijn de akkoorden echter gepaard met de noten die deel uitmaken van het akkoord, zoals het spelen van een akkoord doe meer om de notitie te begeleiden ik in een melodie.

Veel songs worden gespeeld met slechts drie akkoorden, waarvan de fundamentele noten de eerste, de vierde en de vijfde zijn op een schaal. Deze akkoorden worden weergegeven door Romeinse cijfers I, IV en V. In de toonsoort meer, deze akkoorden zouden zijn C Major F groot en grotere zon Vaak wordt een septiemakkoord vervangen door een majeur of klein V-akkoord, dus door in te spelen sterker, het V-akkoord zou een zijn senior zon met zevende.

De I-, IV- en V-akkoorden zijn onderling verbonden tussen de toetsen. Terwijl het akkoord van F majeur is het IV-akkoord in de toonsoort groter, het akkoord van groter is het V-akkoord in de toonsoort F groot Het akkoord van G majeur is het V-akkoord in de toonsoort groter, maar het akkoord van is het IV-akkoord in de toonsoort grotere zon Deze onderlinge relatie gaat door voor de rest van de akkoorden en kan worden geschematiseerd in een diagram dat de cirkel van kwinten wordt genoemd.

Deel 4

Soorten muziekinstrumenten

Raak of scheur een percussie-instrument om er muziek mee te spelen. Percussie-instrumenten worden beschouwd als een van de oudste soorten muziekinstrumenten. De meeste worden gebruikt om het ritme te creëren en te behouden, hoewel een paar de melodie kunnen spelen of harmonieën kunnen creëren.

De percussie-instrumenten die geluid produceren door de vibratie van je hele lichaam worden idiofonen genoemd. Deze omvatten instrumenten die zijn bevestigd, zoals cimbalen en castagnetten, en instrumenten die zijn geraakt, zoals metalen drums, driehoeken en xylofoons.
Percussie-instrumenten met een "skin" of "kop" dat trilt bij aanrijding worden membranofonen genoemd. Deze omvatten drums en timbales, de tongtong en bongo en instrumenten die een touw of een stok bevestigd aan het membraan dat trilt trekken of wrijven, als het gebrul van een leeuw of cuica.

Blaast een windhouten instrument om muziek met hem te spelen. Windhouten instrumenten produceren geluid door te trillen wanneer ze worden geblazen. De meeste bevatten toongaten om de frequentie van het geluid dat ze produceren te veranderen, waardoor ze geschikter zijn voor het spelen van melodieën of harmonieën. De blaasinstrumenten zijn onderverdeeld in twee types: fluiten, welk geluid door het hele lichaam van het instrument trillen produceren en rietbladinstrumenten, waarbij een materiaal geplaatst in het instrument te trillen. Ze zijn ook verder onderverdeeld in vier subgroepen.

De open fluiten, die geluid produceren door een stroom geblazen lucht over de rand van het instrument te scheiden. De fluiten traversas en zampoñas zijn soorten open fluiten.

De gesloten groeven leiden de lucht door een kanaal in het instrument om het te scheiden en het instrument te doen trillen. De recorder en orgelpijp zijn typen gesloten fluiten.

De instrumenten van eenvoudige stok plaatsen een stok in het mondstuk van het instrument. Tijdens het blazen, trilt de staaf de lucht in het instrument om geluid te produceren. Klarinetten en saxofoons zijn voorbeelden van eenvoudige rietinstrumenten. (Hoewel het lichaam van een saxofoon is gemaakt van metaal, wordt het beschouwd als een wind-houtinstrument omdat het een stok gebruikt om geluid te produceren).

Instrumenten met dubbele loop gebruiken twee stangen die aan één uiteinde zijn bevestigd in plaats van een enkele staaf. Instrumenten als hobo en fagot dubbelrietinstrument direct geplaatst tussen de lippen van de mantel, terwijl instrumenten Crumhorn en doedelzak houden bedekt dubbelrieten.

Blaast een windmetaal instrument met gesloten lippen om muziek mee te spelen. In tegenstelling tot de houten blaasinstrumenten, die alleen vertrouwen op een stroom van lucht, wind-metalen instrumenten trillen met de tolk lippen om geluid te produceren. Terwijl de blaasinstrumenten metalen zo worden genoemd, omdat veel van hen zijn gemaakt van messing, zijn ze gegroepeerd op basis van hun vermogen om het geluid te wijzigen door het veranderen van de afstand die de luchtstroom moet afleggen voor het verlaten van het instrument. Dit wordt bereikt door twee methoden.

De trombones gebruiken een staaf om de afstand te veranderen die de luchtstroom moet afleggen. Door de stick naar buiten te trekken, wordt de afstand langer, wordt de toon lager en wordt de afstand naar binnen gedrukt, waardoor de toon toeneemt.

Andere metalen blaasinstrumenten zoals de hoorn en tuba, via een klep-vormig zuigers of sleutels te breiden of de lengte van de luchtstroom in het instrument te verkorten. Deze kleppen kunnen afzonderlijk of in combinaties worden ingedrukt om het gewenste geluid te produceren.

Wind-hout en wind-metalen instrumenten worden vaak gegroepeerd als blaasinstrumenten, omdat beide moeten worden geblazen om muziek te spelen.

Tril de snaren van een snaarinstrument om er muziek mee te spelen. De snaren van snaarinstrumenten in trilling worden gebracht op drie manieren: door erop te drukken (zoals een gitaar), slaan (zoals in de dulcimer of stalen kabels die worden aangedreven door toetsen op de piano) of wrijven (zoals in een strijkstok of cello). Snaarinstrumenten kan worden gebruikt als ritmische of melodische begeleiding en kan worden onderverdeeld in drie categorieën:

Lutes zijn snaarinstrumenten met een klinkend lichaam en hals, zoals violen, gitaren en banjo`s. Ze hebben snaren van gelijke lengte (behalve de lage snaar op een banjo van vijf snaren) en van verschillende diktes. De dikkere snaren produceren een lage toon, terwijl de dunne snaren een hogere toon produceren. De snaren kunnen worden aangetrokken op aangewezen punten (frets) om ze in te korten en de frequentie te verhogen.

De harpen zijn snaarinstrumenten waarvan de snaren in een frame zijn gebonden. Typisch hebben de harpen snaren met een progressief kortere lengte die verticaal is gerangschikt, waarbij het onderste uiteinde van de snaar is verbonden met het resonerende lichaam of resonantiebodem.

De zithers zijn instrumenten die op een lichaam zijn gemonteerd. De snaren kunnen worden getokkeld of geslagen, zoals in de diatonische citer, direct raken, zoals in het hakkebord, of indirect, zoals in de piano.

tips

De hoofd- en ondergeschikte natuurlijke schalen zijn zodanig gerelateerd dat de mineure toonladder van een van de twee sleutelnoten onder de hoofdschaal aanhoudend of vlak wordt op dezelfde noten. Op deze manier, de toetsen van groter en de jongste, die geen gebruik maakt van aanhoudende of platte delen, delen hetzelfde harnas.
Bepaalde instrumenten en combinaties van instrumenten worden geassocieerd met bepaalde soorten muziek. Bijvoorbeeld, verbindingen kwartetten snaren van twee violen, een altviool en cello worden doorgaans gebruikt voor het spelen van een soort muziek zogenaamde klassieke kamermuziek. Jazzbands hebben typisch een ritmesectie bestaande uit drums, piano en eventueel bas of tuba, en een deel van hoorns uit trompetten, trombones klarinet en saxofoon. Het kan leuk om een aantal nummers met verschillende instrumenten waarvoor ze bestemd zijn te spelen, net als "Weird Al" Yankovic met uw keuze van de rock songs speelde een polka stijl op de accordeon.

Meer weergeven ... (26)

Delen op sociale netwerken:

Verwant