Hoe het verschil te weten tussen het indicatieve recht en het dwingende recht (internationaal recht)

Internationaal rechtgeleerden gebruiken vaak de termen "indicatief" en "imperatief" om bepaalde normen te beschrijven. Als je het internationale recht wilt begrijpen, of het nu voor je studie is of omdat je de gebeurtenissen in de wereld beter wilt begrijpen, is het misschien moeilijk om onderscheid te maken tussen de indicatieve wet en de imperatief. Bovendien, om de zaak nog ingewikkelder te maken, aangezien het internationale recht gebaseerd is op het concept van de soevereiniteit van onafhankelijke staten, is geen enkele multilaterale overeenkomst volledig indicatief of noodzakelijk. Als u de voorwaarden van een verdrag of een internationale overeenkomst leest, kunnen enkele belangrijke elementen u helpen de mate van verplichting te bepalen. Als u deze elementen erkent, kunt u beter begrijpen hoe het internationaal recht de acties van elk land en zijn relaties met andere landen controleert.

Inhoud

Stappen
Deel 1
Deel 2
Deel 3

stappen

Deel 1

Identificeer wettelijke verplichtingen

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 1

Identificeer het type document of overeenkomst. Een simplistisch onderscheid tussen het indicatieve recht en de imperatieve is dat de laatste juridisch bindend is, terwijl de eerste dat niet is. Dit onderscheid kan ertoe leiden dat geleerden een semantisch debat beginnen over de vraag of het juist is om een overeenkomst te overwegen die juridisch niet bindend is als onderdeel van de wet. Sommige soorten overeenkomsten worden echter automatisch beschouwd als instrumenten van dwingende wet.

De verdragen zijn een uitstekend voorbeeld van overeenkomsten die van oudsher standaard worden beschouwd als standaardinstrumenten. Wanneer landen een verdrag ratificeren en regels van nationaal recht hebben die daarmee in tegenspraak zijn, zijn ze verplicht ze aan te passen om zich eraan te conformeren.
Bijvoorbeeld, voor de Verenigde Staten zijn verdragen juridisch bindend, zowel nationaal als internationaal. Nadat de Senaat een verdrag heeft geratificeerd, moet het Congres alle regels goedkeuren die nodig zijn om aan de voorwaarden ervan te voldoen.
De resoluties van de VN-Veiligheidsraad zijn juridisch bindend voor alle leden van deze organisatie overeenkomstig de bevoegdheden die haar zijn toegekend in artikel 25 van het Handvest van de Verenigde Naties.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 2

Bepaalt de mate waarin de overeenkomst juridisch bindend is. Een hoge mate van verplichting geeft aan dat een internationale overeenkomst waarschijnlijk deel uitmaakt van de dwingende wet, die ook afhankelijk is van andere factoren.

Aangezien internationale overeenkomsten de belangen van de landen die ze ondertekenen, behartigen, wordt aangenomen dat ze niet veel redenen zouden hebben om ze te schenden, zodat de overeenkomst zelf niet over veel teksten beschikt die aangeven dat ze juridisch bindend zijn.

Soms worden verdragen over mensenrechten of normatieve principes `pacten` genoemd. Deze overeenkomsten zijn meestal juridisch bindend in dezelfde mate als de verdragen, hoewel ze geen wettelijke verplichtingen mogen opleggen.

Een land kan een verdrag ondertekenen, maar een reservering maken voor sommige bepalingen. Dit vermindert de wettelijke verplichting van het land met betrekking tot de specifieke bepaling waarmee het niet instemt.

Internationale overeenkomsten die om wat voor reden dan ook niet juridisch bindend worden geacht, zijn instrumenten van indicatief recht. Vaak hebben deze overeenkomsten vrijwaringscondities of clausules die de landen die ze ondertekenen in staat stellen om een gemeenschappelijke inzet voor bepaalde principes te verklaren en tegelijkertijd hun soevereiniteit en onafhankelijkheid te behouden.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 3

Het erkent wanneer niet-bindende overeenkomsten het gedrag en de relaties van landen beïnvloeden. Ongeacht of een internationale overeenkomst juridisch bindend is of niet, als een groot aantal landen instemt met het naleven van de principes, kunnen ze ook anderen onder druk zetten om dat te doen.

Sommige regels van internationaal recht kunnen juridisch bindend zijn voor sommige landen en voor anderen niet. Een beslissing van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens is bijvoorbeeld alleen juridisch bindend voor de landen die in dat specifieke geval betrokken zijn. Eenzelfde beslissing kan echter de mening van een andere rechtbank of internationale organisatie die met een soortgelijke zaak wordt geconfronteerd, beïnvloeden.

Het indicatieve recht kan algemene principes voorstellen waarmee een multinationale overeenkomst is gesloten, hoewel de landen het niet eens zijn over de details. Deze indicatieve overeenkomsten kunnen in de toekomst de basis vormen voor andere, meer dwingende overeenkomsten.

Een land dat in principe akkoord gaat met een verdrag, maar het ratificatieproces niet kan voltooien, kan nationale wettelijke regels aannemen die in overeenstemming zijn met het algemene doel van die overeenkomst.

Deel 2

Analyseer de taal

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 4

Zoek naar een gedetailleerde en nauwkeurige taal. In het algemeen zal een regel van dwingende wet een hoge mate van nauwkeurigheid hebben, terwijl een indicatieve wet meer dubbelzinnige algemeenheden of oproepen voor idealen en algemene morele en ethische beginselen zal gebruiken.

Het nauwkeurig beschrijven van verplichtingen garandeert dat deelnemende landen de grenzen van hun verplichtingen begrijpen en voorkomt dat zij zich in de toekomst opportunistisch en op basis van hun eigen belangen gedragen. 
Evenzo gebruiken de meest imperatieve normen precieze taal bij het beschrijven van de voorwaarden of uitzonderingen op verplichtingen. Dit voorkomt dat een land gebruik maakt van een vacuüm om het doel van de overeenkomst te ondermijnen.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 5

Het onderscheidt woorden die verplichtingen creëren voor diegenen die idealen beschrijven. Het werkwoord "zou moeten" en de toekomende tijd geven aan dat iemand iets moet doen, terwijl "macht" of conditioneel betekent dat iemand iets mag doen.

De meest dwingende normen zijn eisen of verplichtingen waaraan deelnemende landen zich moeten houden. Normaal gesproken zal de overeenkomst sancties of andere straffen toepassen op degenen die de verplichtingen aangegaan voor een bepaalde datum niet nakomen.

Integendeel, de meest indicatieve normenlijstmaatregelen die deelnemende landen kunnen aannemen binnen de grenzen van de overeenkomst, maar hen niet vragen om enige actie te ondernemen.

Als de overeenkomst beloftes bevat van de deelnemende landen om een probleem te onderzoeken of haalbaarheidsstudies uit te voeren binnen een bepaalde periode, maar geen specifieke maatregel vereist, dan behoren de bepalingen tot de indicatieve wetgeving.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 6

Zoek de belangrijkste termen en definities uit de overeenkomst. Internationale wetgevingsdocumenten gebruiken operationele taal die diplomaten, staatshoofden en andere leiders van de overheid of het bedrijfsleven zullen moeten interpreteren. De mate en mate van specificiteit van de definities zijn cruciaal om de indicatieve of imperatieve aard van de standaard te bepalen.

De regels van het indicatieve recht presenteren algemene termen van open interpretatie, terwijl die van dwingende wet uitgebreide beschrijvingen bevatten van wat wordt gereguleerd. U vindt een voorbeeld van een uitgebreide beschrijving van dwingende wetgeving in de richtlijn van de Europese Unie waarin de toegestane ingrediënten in vruchtenjam en gelei en soortgelijke spreads worden gedefinieerd, die uit 12 pagina`s bestaat.

Niet alle regels van dwingende wet hebben deze gedetailleerde definities. Het Europees Verdrag voor de rechten van de mens laat bijvoorbeeld verschillende sleuteltermen open voor interpretatie, zoals wat "onmenselijke en vernederende behandeling" is. Dit biedt een zekere mate van flexibiliteit bij situaties die de leiders van elk land niet konden voorzien bij het opstellen van de overeenkomst.

Het zo strikt mogelijk definiëren van een term beperkt het vermogen van landen om in de toekomst een interpretatie te beargumenteren op basis van hun eigen belangen en elimineert duistere gebieden. Landen zouden echter een meer indicatieve norm kunnen uitwerken met de bedoeling om interpretaties naast elkaar te laten bestaan die het oneens zijn, omdat zij het allemaal eens zijn met hetzelfde algemene concept.

Deel 3

Begrijp wat de interpretatie en toepassing is

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 7

Identificeer wie verantwoordelijk is voor de interpretatie van de overeenkomst. Over het algemeen delegeren de normen van dwingende wet de bevoegdheid om de overeenkomst uit te leggen aan een onafhankelijk organisme, terwijl die van de indicatieve instantie de leiding over de deelnemende landen overlaat.

Onafhankelijke instanties die bindende interpretaties produceren en geschillen oplossen, komen vaker voor in internationale organisaties en hun beslissingen zijn bindend voor alle lidstaten. Het Internationale Tribunaal voor het recht van de zee lost bijvoorbeeld conflicten tussen landen op volgens het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee van 1982.
Vaak zijn de beslissingen van deze internationale rechtbanken alleen bindend voor de partijen die betrokken zijn bij het specifieke geschil.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Stap 8

Bepaalt welke toepassingsmechanismen zijn opgenomen in de overeenkomst. Vanwege de complexe wisselwerking tussen internationaal recht en de soevereiniteit van staten hebben soms zelfs de meest imperatieve normen geen sterke handhavingsbepalingen.

Volgens het VN-Handvest kunnen landen toestemming vragen aan de Veiligheidsraad om internationale overeenkomsten af te dwingen door het gebruik van collectieve strijdkrachten. Dit is het sterkste handhavingsmechanisme in het internationale recht.

Realistische rechtsgeleerden wijzen op het ontbreken van handhavingsmaatregelen in het internationale recht als basis om te beweren dat alle regels tot de indicatieve wet behoren.

Titel afbeelding Know the Difference Between Soft Law and Hard Law (International Law) Step 9

Kijk of de overeenkomst een onafhankelijke internationale organisatie maakt of gebruikt.

Internationale bestuursorganen zoals de Europese Unie hebben over het algemeen de sterkste handhavingsbevoegdheden. Het heeft ook zijn eigen overheidsinstellingen.

De meest imperatieve normen creëren meestal hun eigen instellingen om de overeenkomst te interpreteren en toe te passen. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de interpretatie en toepassing van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens.

Meer weergeven ... (9)

Delen op sociale netwerken:

Verwant