Hoe de polariteit van een molecuul te bepalen

Moleculen zijn groepen van aan elkaar gekoppelde atomen. Soms komen ze samen op een manier die de belasting ongelijk verdeelt en twee polen creëert (één positief en één negatief). Wanneer dit gebeurt, wordt het molecuul als polair beschouwd. Je kunt de polariteit van een molecuul bepalen door de bindingen te analyseren, door te testen hoe het samenwerkt met andere polaire stoffen of door de reactie op een elektromagnetisch veld te observeren.

stappen

2

Zoek het centrale atoom. Het centrale atoom is waar alle andere atomen verenigd zijn (of tenminste de meerderheid). Bovendien is het waarschijnlijk dat deze atomen al dan niet aan elkaar zijn gekoppeld. Over het algemeen hebben centrale atomen meestal een lage elektronegativiteit.

3

Voeg alle links toe U moet de octetregel gebruiken om het aantal en het type aanwezige links te bepalen. De valentieschil van elk atoom moet acht elektronen bevatten om het molecuul stabiel te houden. Sommige atomen kunnen dubbele of driedubbele bindingen hebben om dit doel te bereiken.

4

Omvat niet-gebonden elektronen. Hoewel de meeste elektronen in de unie worden gebruikt, hebben sommige atomen een reeks elektronen die zich niet aansluiten. Deze elektronen moeten ook worden opgenomen in de Lewis-structuur, omdat ze erg belangrijk zijn bij het bepalen van de polariteit. Het vertegenwoordigt alle elektronen (verbonden en niet verbonden) tekenpunten rond hun respectieve atomen.

5

Zoeken naar dipolen. Een dipool bestaat wanneer de elektronen ongelijk verdeeld zijn van de ene kant van het molecuul naar het andere. Als dit gebeurt, is het molecuul polair. Als de verdeling gelijkmatig is, is het molecuul apolair.

2

Giet een apolair oplosmiddel in een andere beker. Onder de apolaire oplosmiddelen zijn tolueen, benzine en oliën. Giet 100 ml van het niet-polaire oplosmiddel van uw keuze in de andere beker en laat deze met water op de zijkant van het glas bezinken.

3

Plaats gelijke hoeveelheden van de stof in elk bekerglas. Plaats de betreffende stof in beide glazen. Zorg ervoor dat u dezelfde hoeveelheid in elk glas gebruikt, zodat er meer consistentie is. U kunt beginnen met het toevoegen van 10 tot 20 g in elk glas (of 10 tot 20 ml als de substantie vloeibaar is).

4

Roer of verwarm de mengsels. Mogelijk moet u de oplosmiddelen verwarmen of roeren om de interactie te stimuleren. Als dit het geval is, moet u ervoor zorgen dat u het in dezelfde klas doet. Het verwarmen van organische oplosmiddelen (zoals tolueen) is nu heel gevaarlijk, dus je moet heel voorzichtig zijn.

5

Laat beide glazen afkoelen. Zodra de stof in contact is gekomen met een of beide oplosmiddelen, moet u ze laten afkoelen. Deze procedure geeft de stof de mogelijkheid om te scheiden van het oplosmiddel als het niet compatibel is. Bovendien zal het de hantering van de monsters vergemakkelijken.

6

Bekijk de resultaten. U moet een vloeibaar of vast element detecteren dat zich van het oplosmiddel scheidt. Dit geeft aan dat de stof niet compatibel is met dat oplosmiddel. Omdat polaire moleculen compatibel zijn met polaire oplosmiddelen en apolaire moleculen compatibel zijn met apolaire oplosmiddelen, kan worden afgeleid dat elke stof die in water oplost, polair is. Elke stof die niet in water oplost, maar in een niet-polair oplosmiddel (zoals benzine, tolueen of aceton) wordt als apolair beschouwd.

2

Detecteer elke interactie Als er aantrekkingskracht of afstoting is van de magneet, dan is de substantie polair. Dit betekent echter niet dat de substantie apolair is als deze geen interactie heeft met de magneet, omdat sommige polaire moleculen niet voldoende gepolariseerd zijn om een ​​zwakke magneet te beïnvloeden.

3

Plaats de stof in kwestie in een magnetron. De magnetron werkt met behulp van hoogfrequente elektromagnetische straling om de polaire moleculen te laten roteren. De draai creëert wrijving, die warmte genereert. Om de polariteit van de substantie te bepalen, moet u deze in de magnetron plaatsen.

4

Schakel de magnetron in. Wanneer de magnetron begint te werken, wordt de substantie blootgesteld aan straling. Als het een polaire substantie is, zal de straling ervoor zorgen dat de moleculen roteren (hoewel dit niet zichtbaar zal zijn). Als de substantie apolair is, hebben de microgolven een minimaal effect.

5

Observeer de substantie. U moet op tekenen van vervorming of fusie letten en controleren of de stof warm is. Als de microgolven enig effect op de substantie hebben gehad, is deze polair.